Spes ultima dea
A volte la vita ci sorprende. Quando non ci aspettiamo più nulla, ci fa un regalo inaspettato, ma poi ci mette alla prova. Quel regalo inatteso bisogna salvaguardarlo da tutte le altre insidie che, nel contempo, la vita stessa ci propone.
Spes ultima dea
Si’ stata tu
l’urdemo ammore mio.
Si’ arrivata quanno tutto
me pareva perduto.
E invece
Si’ accumparuta tu.
Comme a ‘na grazia,
comme a nu miraculo,
quanno, da chesta vita,
nun speravo cchiù niente,
tu si’ arrivata
e m’he appicciato
‘o fuoco dinto ‘e vene.
M’he scetato,
dinto ‘o core
n’ata vota, forte,
na voglia ‘e campà,
‘e stregnere, ‘e vasà.
Po’, che carogna è ‘a vita,
poco a poco,
pe’ cinete cose ‘e niente,
nc’ha alluntanato
e, dinto ‘a vita nostra,
è calato
nu silenzio ‘e morte,
ch’appaura.
E pure chella signora,
è turnata ancora
a me truvà.
Me fa vedè,
dinto a sti’ notte scure
‘na sfilarata ‘e facce
E ciente voce
me fa sentì,
can un senteve cchiù.
“Viene – me dice –
Ca doppo chella porta,
‘na folla nce stà ca te vo’ bene,
songo ‘na folla
chille ca
t’aspettano.
Viene cummico
e scordate sti’ pene.”
Ma io no, nun cedo,
so’ capuoteco
e spero ancora.
Del resto,
comme dicevano ll’antiche
“Spes ultima dea”
E io spero ancora.
Sento ca ‘mpietto
Ancora sbatte ‘o core,
quanno te veco,
me dice:
“Chiamma, dice
chello ca te siente ‘mpietto.
Allucca, falla sentì st voce:
“Carmè,
te voglio bene ancora.
St’ammore nuosto
Nun po’ murì accussì.
Astrigneme ancora,
comm’allora.
St’ammore
è nu miraculo celeste,
nun po’ murì
accussì, senza ragione …
Carmè,
parleme ancora.”
Immagine Pixabay Licence
